ႏွလံုးသားအာဟာရ ပံုျပင္ေလးတစ္ပုဒ္

ဟိုးေရွးေရွးတုန္းကေပါ႔..

ၿမိဳ႕ငယ္ေလးတစ္ၿမိဳ႕ရဲ႕ ဆိတ္ၿငိမ္ရပ္ကြက္မွာ ႏွစ္ထပ္အိမ္ႀကီးတစ္လံုး ရွိသတဲ႔ေလ။ အိမ္ႀကီးရဲ႕ ၿခံ၀န္းတံခါးျမင္႔ျမင္႔ႀကီးကေတာ႔ အၿမဲလိုလို ပိတ္ထားတာပဲ ေတြ႕ရတတ္တယ္တဲ႔။ တကယ္တန္း ေျပာရရင္ေတာ႔ ဒီတစ္ရပ္ကြက္လံုး အိမ္ႀကီးႀကီးေတြနဲ႔ ၿခံတံခါးျမင္႔ျမင္႔ေတြခ်ည္းပါပဲ။ ဒါေၾကာင္႔လည္း ဒီရပ္ကြက္ကို သူေဌးရပ္ကြက္ လို႔ ေခၚၾကတာ ေပါ႔ကြယ္..

တစ္ရက္က်ေတာ႔ အဲဒီရပ္ကြက္ထဲကို အိုမင္း ႀကံဳလွီ ေနတဲ႔ အဘိုးအိုတစ္ေယာက္ ေတာင္ေ၀ွးတစ္ေခ်ာင္း တေတာက္ေတာက္ေထာက္လို႔ တုန္ခ်ိနဲ႔နဲ႔ ေလွ်ာက္၀င္လာသတဲ႔။ ေခ်းေညွာ္အထပ္ထပ္ ဖာတစ္ရာေတ ေဟာင္းႏြမ္းလွတဲ႔ အ၀တ္ေတြ ၀တ္ဆင္ထားတဲ႔ အဘိုးအိုရဲ႕ အသြင္ဟာ သူအခုေရာက္ရွိေနတဲ႔ သူေဌးရပ္ကြက္နဲ႔ လားလားမွ အပ္စပ္ျခင္းမရဘူးေပါ႔။ သူစိမ္းအနံ႕ရရင္ ၀တၱရားမပ်က္ေဟာင္ေလ႔ရွိတဲ႔ အိမ္ေစာင္႔ေခြးေတြေတာင္ ေဟာင္ဖို႔ေမ႔ၿပီး ၿခံတံခါးေနာက္ကြယ္ကေန အၿမီးကုတ္ၿပီး အဘိုးအိုကို ေၾကာင္တက္တက္နဲ႔ ေငးၾကည္႔ေနၾကသတဲ႔။

ဒီလိုနဲ႔ ေျဖးေျဖးခ်င္းေလွ်ာက္လာခဲ႔တာ ႏွစ္ထပ္အိမ္ႀကီးရဲ႕အေရွ႕က်ေတာ႔ အဘိုးအိုခမ်ာ အားျပတ္ၿပီး ရုတ္တရက္ လဲက်သြားပါေရာတဲ႔။ ဆိတ္ၿငိမ္ရပ္ကြက္ပီပီ လူေခ်တိတ္ဆိတ္လွေတာ႔ အဘိုးအို လဲက်သြားတာကို လည္း ဘယ္သူမွ သတိမထားမိဘူးေပါ႔ကြယ္။ အဲဒီလို ဘယ္သူမွမသိပဲ လဲေနတာ ငါးမိနစ္ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ေတာင္ ၾကာမလားပဲ။ ေနာက္ဆံုးေတာ႔လည္း ေတာင္ေ၀ွးရဲ႕ အကူအညီနဲ႔ပဲ အဘိုးအိုခမ်ာ တဆင္႔ျခင္း ျပန္ထယူရတာေပါ႔။ ျပီးေတာ႔မွ ႏွစ္ထပ္အိမ္ႀကီးရဲ႕ ၿခံ၀န္းတံခါးက ေခါင္းေလာင္းႀကိဳးကို တစ္ခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ အသာဆြဲလိုက္သတဲ႔။

မၾကာခင္မွာပဲ ႏွစ္ထပ္အိမ္ထဲကေန ႏွဳတ္ခမ္းေမြးေသးေသးကို ေကာ႔ေနေအာင္ ဖေယာင္းတုိက္ထားတဲ႔ လူေကာင္ညွက္ညွက္ တစ္ေယာက္ ထြက္လာပါတယ္။ လူညွက္ေလးက ေခါင္းကို ဆီရႊဲရြဲသုတ္ၿပီး ေနာက္လွန္ျဖီးထားပါတယ္။ ျဖဴဆြတ္ သန္႔ရွင္းတဲ႔ အက်ၤ ီကို ၀တ္ဆင္ထားၿပီး သူဟာ အိမ္ႀကီးရဲ႕ အလြန္အေရးပါတဲ႔သူလိုမ်ိဳး မ်က္ႏွာထားကို ခြ်တ္စြပ္ ကူးခ်ထားပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔လည္း အဲဒီလူရဲ႕ အဆင္႔ဟာ အလြန္ဆံုး အိမ္ေတာ္ထိန္း အဆင္႔ထက္ မေက်ာ္ဘူးဆိုတာ လူတုိင္းခန္႔မွန္းလို႔ရပါသတဲ႔။ အဲသလို ဟန္ႀကီးပန္ႀကီး အေယာင္ေဆာင္တတ္ၾကတဲ႔ သူေတြမ်ားဟာ သူတပါးေတြကိုလည္း ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း အထင္မေသးရဲၾကဘူး။ အဘိုးႀကီးကိုေတြ႔တဲ႔အခါ အိမ္ေတာ္ထိန္းက ဒီအဘုိးႀကီးဟာ ပညာရွိႀကီးလား၊ သူေတာ္စင္ႀကီးလား၊ အေယာင္ေဆာင္ထားတဲ႔ သူေဌးႀကီးလား ခြဲျခားမတတ္ဘူးဆိုပါေတာ႔။ ဒီေတာ႔ အိမ္ေတာ္ထိန္းက ထီးနန္းဆန္ဆန္ ယဥ္ေက်းစြာေမးပါသတဲ႔။

“အို.. ေဘးေလာင္းေတာ္.. ပဇာအေၾကာင္းေၾကာင္႔မ်ား ျမစိမ္းရိပ္ၿမိဳင္ ကို ၾကြလာေတာ္မူပါသလဲ”

“ဘာေၾကာင္႔မွေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး အိမ္ေတာ္ထိန္းႀကီးရယ္.. အဘိုး စားစရာမရွိတာ ၂ရက္ ၃ရက္ရွိပါၿပီ.. ခုနေလးတင္ကေတာင္ ဒီအိမ္ေရွ႕မွာ အားျပတ္ၿပီးလဲသြားပါေသးတယ္.. အဲဒါ စားစရာ အၾကြင္းအက်န္ေလးမ်ား ရလိုရညားပါ ကြယ္..”

အာ.. ဒါ သူေတာင္းစားႀကီးပဲ.. ေစာေစာက နန္းဆန္မိတာေတာင္ မွားေပါ႔..

“ဟုတ္ပီ.. အဘိုးႀကီး၊ ဒါဆိုရင္ခနေစာင္႔.. ျမစိမ္းသခင္မကို ေလွ်ာက္ထားၾကည္႔ေပးမယ္” ဟုဆိုကာ လူ႔ဖလံေလးသည္ ၾကြေစာင္းၾကြေစာင္းႏွင္႔ ႏွစ္ထပ္အိမ္ႀကီး အတြင္းသုိ႔ ျပန္၀င္သြားသတဲ႔။

ေရႊေရာင္အခ်ိန္တုန္းက လူႀကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ စကင္းေလး ရာထူး ရွိခဲ႔သူ ျမစိမ္းသခင္မဆိုသူကား အခုေတာ႔ အသက္ေလးဆယ္စြန္းစြန္း လိပ္ခါး၊ ဖါးဖင္၊ ေပါင္လံုးတုတ္တုတ္၊ ေမးေစ႔ႏွစ္ထပ္ ႏွင္႔ ျဖစ္ပါ၏။ ခုနက မွန္တင္ခံုထိုင္ၿပီး သူမရဲ႕ ႏွဳတ္ခမ္းေမြးစိမ္းစိမ္းကို ဇာဂနာႏွင္႔ ေျပာင္စင္ေအာင္ ႏွဳတ္ေနစဥ္ကပင္ ေအာက္ထပ္တြင္ေျပာဆိုေနေသာ အဘိုးႀကီး၏ အေၾကာင္းျဖစ္စဥ္အလံုးစံုကို ၾကားၿပီးျဖစ္ပါသတဲ႔။

“ဟဲ႔.. ေမာင္ေပါက္က်ိဳင္းေရ.. မေန႔က မုန္႔အက်န္ေလး ဘာေလးရွိရင္ ေပးလိုက္စမ္းပါ႔ကြယ္။ တျမန္ေန႔ကက်န္တဲ႔မုန္႔ဆိုရင္ ပိုေကာင္းတယ္ကဲြ႔”

အိမ္ေတာ္ထိန္း ေမါင္ေပါက္က်ိဳင္းလဲ သခင္အားရ ကြ်န္ပါး၀ ဆိုသလိုပင္ ေလး ငါးရက္ခန္႔ၾကာေနျပီျဖစ္ေသာ မုန္႔လံုးႀကီးေက်ာ္မွိဳတက္ အနည္းငယ္ကို သတင္းစာစကၠဴျဖင္႔ထုပ္ၿပီးသကာလ အဘုိးႀကီးအား သဒၶါၾကည္ျဖဴ စြန္႔လွဴလိုက္ေလသည္။ အဘိုးႀကီးလည္း သာဓု ေပါင္းမ်ားစြာေခၚၿပီး မုန္႔ထုပ္ကို ပိုက္လွ်က္ ၀ါးတီးဖြင္႔ရန္ နီးစပ္ရာ အပင္ရိပ္ေအာက္သို႔ အေသာ႔ႏွင္ေတာ႔ သတဲ႔။

ရက္လြန္မုန္႔လံုးႀကီးေတြက အေတာ္မာတဲ႔ အတြက္ေၾကာင္႔ ဇီ၀ိတဒါန ေသာက္ေရအိုးစင္ထဲက ေရတက်ိဳက္ မုန္႔တကိုက္ စားရပါတယ္။ အစားအစာနဲ႔ ၂ရက္ ၃ရက္ ကင္းေ၀းေနခဲ႔သူဆိုေတာ႔လည္း ဒီေက်ာက္တံုးလို မာေခါက္ေခါက္ အုန္းယိုသိုးသိုးနဲ႔ မုန္႔လံုးႀကီး မွိဳတက္အေတြကေတာ႔ နတ္သုဒၶါေပါ႔ကြယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ဆံုးပိတ္ မုန္႔လံုးႀကီးကို အားရပါးရ အကိုက္ မုန္႔လံုးႀကီးထဲက အမာထည္တစ္ခုကို ကိုက္မိလို႔ အဘိုးႀကီးခမ်ာ မရွိမဲ႔ရွိမ႔ဲ အံသြားတစ္ေခ်ာင္းက်ိဳးသြားပါသတဲ႔။ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည္႔ေတာ႔မွ.. အလို.. စိန္လက္စြပ္တစ္ကြင္းပါလား.. မွန္းစမ္း.. လက္စြပ္ေအာက္မွာလည္း စာေရးထားတယ္ “မစ”ဆိုပဲ.. ဘယ္သူ႔လက္စြပ္ပါလိမ္႔.. ဟုိ.. “ျမစိမ္းရိပ္ၿမိဳင္”က “ျမစိမ္းသခင္မ” နဲ႔မ်ား ဆိုင္ေနမလား..။ ဒါမွမဟုတ္ အေက်ာ္သည္ “မယ္စိန္” ရဲ႕လက္စြပ္လား။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ဟုိေတြးဒီေတြး ႏွင္႔ တစ္ရက္တိတိ ၾကာေလသထဲ႔။

ေနာက္ေန႔က်ေတာ႔ ဆာေသာ၀မ္းကို အမွဴးထားၿပီး စိန္လက္စြပ္တကြင္းကိုကိုင္ကာ ျမစိမ္းရိပ္ၿမိဳင္ ကို တုန္နဲ႔တုန္နဲ႔ ခ်ီတက္လာျပန္ေလသည္။

“ေဟာ.. မိုးေတာင္စင္စင္ မလင္းခ်င္ေသးဘူး.. ဘယ္သူမ်ား ေခါင္းေလာင္းႀကိဳးလာဆြဲသလဲ ေအာက္ေမ႔တယ္.. အဘိုးႀကီး.. ခင္ဗ်ားႀကီးကိုး.. ေစာေစာစီးစီး မလာပါနဲ႔ဗ်ာ.. အိမ္ လာဘ္တိတ္လြန္းလို႔ပါ” ဟု အဘိုးႀကီးကို ေမာင္ေပါက္က်ိဳင္းေခၚ ျမစိမ္းရိပ္ၿမိဳင္ အိမ္ေတာ္ထိန္းက ဆီးႀကိဳေထာမနာျပဳေလသတဲ႔။

“မဟုတ္ပါဘူး ေမာင္ရင္ရယ္.. မေန႔က မုန္႔လုံးႀကီးထဲမွာ စိန္လက္စြပ္တစ္ကြင္းပါလာလို႔ ဒီအိမ္ကမ်ားလားလို႔ လာျပန္ေမးၾကည္႔တာပါ”

ဒီေတာ႔မွာ လူ႔ဖလံေလးရဲ႕ မ်က္ႏွာထားက ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေအာင္ ေျပာင္းသြားသတဲ႔.. ဖေယာင္းတုိက္ထားတဲ႔ ႏွဳတ္ခမ္းေမြးေတြေတာင္ နားရြက္နားကပ္ ေအာင္ “ေထာင္” သြားတယ္လို႔ ထင္ရတယ္လို႔ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ႔ အဘိုးႀကီးျပန္ေျပာျပေသးတယ္။

“ဒါဆိုလည္း အဲဒီလက္စြပ္က်ေနာ္႔ကိုေပး.. ျမစိမ္းသခင္မကို သြားျပေပးမယ္” ဟုဆိုကာ လက္စြပ္ကို ကိုင္ၿပီး အိမ္ေပၚထပ္သို႔ အေသာ႔ႏွင္ေလသတဲ႔။

လက္စြပ္ကို ေသေသခ်ာခ်ာၾကည္႔ျပီးမွ ျမစိမ္းသခင္မက “ဒီလက္စြပ္ေပ်ာက္ေနတာ ၃-၄-၅ရက္ရွိၿပီ မွတ္ပါတယ္.. ဒင္းက မုန္႔လံုးႀကီး လံုးတုန္းက ကြ်တ္ပါသြားတာကိုး.. ေကာင္းပါေလ႔ကြယ္ အခုလို ရိုးရိုးသားသား ျပန္လာေပးတဲ႔သူရွိေပလို႔.. .. ေအာ္.. ဒါနဲ႔ ေမာင္ေပါက္ႀကိဳင္းေရ.. လက္စြပ္ျပန္လာေပးတဲ႔ အဘုိးႀကီးကို မုန္႔လံုးႀကီးေက်ာ္ေတြ ပိုေသးရင္ နည္းနည္းထပ္ေပးလိုက္ပါဦး.. မေန႔ တေန႔က က်န္တာေတြဆိုပိုေကာင္းတယ္ေဟ႔..”

ဒါနဲ႔႔ပဲ အဘိုးႀကီးလည္း ဒီေန႔အတြက္စားဖို႔ မုန္႔လံုးေက်ာ္ေတြထပ္ရသြားတာေပါ႔။ အဘိုးႀကီးဟာ ေန႔လည္က်ေတာ႔ မုန္႔လံုးႀကီးေက်ာ္ကို ဗိုက္ဆာဆာနဲ႔ ကိုက္လိုက္တာ ထူးထူးဆန္းဆန္း စိန္လက္စြပ္ေနာက္တကြင္း ျဖစ္ေနျပန္သတဲ႔။ “မစ” ဆိုတဲ႔ အမွတ္အသားလည္း ပါျပန္တယ္။

ေနာက္ေန႔က်ေတာ႔ ထံုးစံအတုိင္း အဖိုးႀကီးလည္း ႏွစ္ထပ္အိမ္ႀကီးဆီျပန္သြား လက္စြပ္ျပန္ေပးေတာ႔ မွိဳတက္ေနတဲ႔ မုန္႔လံုးႀကီးေက်ာ္ အနည္းငယ္ထပ္ရျပန္သတဲ႔။ ဒီတစ္ခါလည္း ကိုက္လိုက္တာ ေနာက္ထပ္ “မစ” လို႔ေရးထားတဲ႔ စိန္လက္စြပ္တစ္ကြင္း ရျပန္သတဲ႔။ အဲ.. ေနာက္ေန႔က်ေတာ႔ထံုးစံအတုိင္း စိန္လက္စြပ္သြားျပန္ေပး မုန္႔လံုးႀကီးေက်ာ္ယူၿပီး ျပန္ခဲ႔ျပန္သတဲ႔ .. ။ ဒီတစ္ခါလည္း စိန္လက္စြပ္ပါလာျပန္သတဲ႔။ အဲသလို နဲ႔ ပါလာတဲ႔ စိန္လက္စြပ္ေတြကို ျပန္ေပးတုိင္း မုန္႔နည္းနည္းစီထပ္ရနဲ႔ ကံေကာင္းလွတဲ႔ အဘိုးႀကီးဟာ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ႔ ဘယ္ေတာ႔မွ အစားအစာမျပတ္ေတာ႔ဘူးေပါ႔။ ဒီလိုိနဲ႔ သံသရာလည္ေနလိုက္တာ အဘိုးႀကီးရဲ႕ ကံမေကာင္းတဲ႔တစ္ရက္ လူႀကီးေရာဂါနဲ႔ ဆံုး မသြားခင ္အထိပါပဲ။

ပံုျပင္ေလးကေတာ႔ ဒါပါပဲကြယ္။